ﺷﺒﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﻟﻮی

دﯾﺸﺐ ﺑﻪ ﻧﺎﮔﻪ در ﺧﻮاب دیدم ﯾﮏ ﭘﯿﺮ ﺧﺮدﻣﻨﺪ را، ﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮاو ﮐﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﮐﯿﺴﺘﯽ؟ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎ ﻣﻦ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ. ﻣﻨﻢ آن ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺎﻣﺪار ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﺜﻨﻮی ﻣﻌﻨﻮی را ﺧﻨﺪه ای ﮐﺮدم ﮔﻔﺘﻢ ای ﺳﻌﺪی در ﺧﻮاب ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺧﻨﺪه ای ﮐﺮد ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ای ﺟﻮاﻧﮏ ﮐﻢ ﻋﻘﻞ ، ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﺳﻌﺪی ﮐﺠﺎ وﻟﯽ او نیز ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺎﻣﺪاری ﺑﻮد. ﻧﮑﻨﺪ ﺣﺎﻓظی ﯾﺎﮐﻪ ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﯾﺰی ﻧﻪ ﯾﺎ ﮐﻪ ﻓﺮدوﺳﯽ  وﻟﯽ ﻧﻪ اوﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﮐﺘﺎﺑﺶ ﻫﺴﺖ  ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ، ﺧﻨﺪه ای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ :ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻓﺮدوﺳﯽ را ، دﺳﺘﻢ را ﺑﺮ ﺳﺮم زدم ، ﺷﺪم  ای کیو ﺴان ؛ ﺑﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﮔﻔﺘﻢ : ﻧﮑﻨﺪ ﺧﯿﺎم ﺑﺎﺷﯽ ﯾﺎ ﮐﻪ ﻋﻄﺎر ﯾﺎ ﮐﻪ اﻗﺒﺎل ﻻﻫﻮری ﯾﺎ ﮐﻪ ﻗﯿﺼﺮ اﻣﯿﻦ ﭘﻮری. ﯾﺎ ﮐﺴﯽ از دﯾﺎر اﯾﻦ ﺷﺎﻋﺮان ، ﺑﺎﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ :ﻣﻨﻢ ﻣﻮﻟﻮی ﺷﺎﻋﺮی از دﯾﺎر ﺑﻠﺦ ان ﮐﺲ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﺘﺎب ﻣﺜﻨﻮی را ، ﻓﯿﻪ ﻣﺎﻓﯿﻪ را ، ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺳﺒﻌﻪ را ، ﺑﺎ ﻫﺰاران ﮔﻮﻫﺮ ﻧﺎب را.ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺗﻮ ﺷﺎﻋﺮی و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ؛ ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﻧﺎم ﻣﺮا ﻧﺪاﻧﯽ، ﮐﺘﺎﺑﻢ را ﻧﺨﻮاﻧﺪی، ﺑﮕﻔﺘﻢ ﮐﺘﺎب را ﺧﻮاﻧﺪه ام، ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯾﺖ را ﺧﻮاﻧﺪم ،ﻣﮕﺮ ﮐﺘﺎب ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺸﺖ ﺑﺎب دارد در ﺑﺎب ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ و ﻓﻮاﯾﺪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ  و دﮔﺮ ﭼﯿﺰﻫﺎ، ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺴﻌﺪی اﺳﺖ، ﭘﺲ ﺑﺸﻨﻮ از ﻧﯽ ﭼﻮن ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﺮا ﻧﺸﻨﯿﺪﻫ ای ﺟﻮاﻧﮏ ، ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯿ ﺪاﻧﯽ؟! ﺧﻨﺪه ای ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﻣﻮﻟﻮی ﺟﺎن . ﻫﯿﭻ، ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ  ﮐﻪ دﻟﻢ ﭘﺮ درد اﺳﺖ . ﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺳﺨﻨﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺳﺨﻨﯽ ﺗﻠﺦ دارد. ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ از درد ﻫﺎی ﻣﺮدم، از دﻻر وﮔﺮاﻧﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ،ﺑﺮاﯾﺖ ازﻓﻘﺮ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﯾﻢ یا که از ﻓﺮﻫﻨگی ﮐﻪ از تاثیر اﯾﻨﺴﺘﺎ و ﺗﻠﮕﺮام وﻫﺮﭼﻪ ﺷﺒﮑﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﺳﺖ در ﺣﺎل ﻧﺎﺑﻮدی اﺳﺖ ﭼﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟! ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎ ﺑﮕﻮ از ﺣﺎل ﺟﺎﻣﻌﻪ ات که ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ دﻧﯿﺎ در اﯾﻦ زﻣﺎن و روزﮔﺎر، ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻢ زﻣﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﺪ اﺳﺖ ﻫﻢ ﺧﻮب ، ﺟﻮان ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ  ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ ﭘﯿﺮان ﺧﺮدﻣﻨﺪ را ، ﺑﺮده اﻧﺪ از ﯾﺎد و ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ ان ﺷﺎﻋﺮان ﺑﺰرگ و ﻧﺎﻣﺪاران ﺧﻮد را ، ﻓﻘﻂ  که ﮔﺎﻫﯽ ﯾﮏ ﺳﺨﻦ وﯾﺎ ﮐﺘﺎب از اﻧﻬﺎ دﯾﺪه اﻧﺪ ﯾﺎﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮﺷﺎن رﻓﺘﻪ اﻧﺪ ، ﻋﮑﺴﯽ  ﺳﻠﻔﯽ در اﯾﻨﺴﺘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ.ﻫﻮاﯾﻢ اﻟﻮده اﺳﺖ، ﺗﻤﺎم ﺣﯿﻮاﻧﺎت دﻧﯿﺎﯾﻢ ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﮔﺮی ﻣﻨﻘﺮض ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤ ﺧﻮد دﯾﺪم ﻣﻨﻘﺮض ﺷﺪن اﻧﻬﺎ را، ﻃﺒﯿﻌﺘﻢ اﻟﻮده ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ، دﮔﺮ زﯾﺒﺎ ﻧﯿﺴﺖ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯿﻢ،  ان زﺑﺎن ﻏﻨﯽ  ﭘﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ از اﺻﻄﻼﺣﺎت ﺧﺎرﺟﯽ و اﺻﻄﻼﺣﺎت ﺑﯽ ﭘﺎﯾﻪ و اﺳﺎس روز ﻫﺎﯾﻤﺎن ﻣﯽ ﮔﺬرد ﻣﯿﺎن ﭼﺖ ﮔﻮﺷﯽ و ﺗﺒﻠﺖ و ﻟﺒﺘﺎب ، ﭼﻨﺎن ﻋﺎدﺗﻤﺎن ﺷﺪن ﮐﻪ اﮔﺮ ﻧﺒﺎشند ، اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﻧﺪارﯾﻢ. زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺎﯾﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﺪون ﻫﯿﭻ روحیه و ﻫﯿﭻ ﻋﺸﻘﯽ، ﻓﻘﻂ در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨیم، ﺑﺮای ﻫﺮﭼﯿﺰی ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ دارﯾﻢ. ﻫﻤﻪ ﺟﺎی ﺑﺪﻧﻤﺎن از اول ﻓﺮﺳﻮده اﺳﺖ ،ﻫﺰار درد دارﯾﻢ. ﻣﻮﻟﻮی ﺟﺎن اﻧﻘﺪر ﮐﺎر دارﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﻢ ﮐﺘﺎب ﺗﻮ را ﺑﺨﻮاﻧﯿﻢ. ﻣﻮﻟﻮی ﺟﺎن در اﯾﻦ روز ﮔﺎر ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﯽ و ﻫﺮ ﮐﺎری  ﻧﻪ از دل اﺳﺖ وﻧﻪ ﺟﺎن ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮای ﭘﻮل اﺳﺖ ،ﺣﺎﻻ ﭼﻪ از راه ﺣﻼل وﭼﻪ از راه اﺧﺘﻼس، ﺳﺮت را درد ﻧﯿﺎورم؛ ﻣﻮﻟﻮی ﺟﺎن روزﮔﺎر ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ. ﻧﻔﺴﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺴﺘﻪ ﮔﺸﺘﻢ از ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﯾﺖ، ﺧﺪاﯾﺖ ﺻﺒﺮت دﻫﺪ ﻓﺮاوان ، ﺑﻪ اﺳﺖ در ﻫﻤﺎن اراﻣﮕﺎﻫﻢ ﺑﻤﺎﻧﻢ.....

ناهید کاویانی